دیگر نتوانستم برای ننوشتن تمرین کنم. من که نویسنده خوبی نیستم و اینجا را برای برون ریزی احوالات ساخته بودم حالا چند هفته ای بود که دست از نوشتن همین خرده پاراگراف های کوتاه کشیده بودم. اما امشب دیگر نتوانستم. همین چند ساعت پیش یکی دیگر از دوستانم رفت. احتمالا برای همیشه. یکی از هزاران. من هم در میان این همه رفتن مات و مبهوت مانده ام که چه شده و چه خواهد شد؟ عجیب نیست؟ ما که دنیایمان چیز دیگری بود حالا برای لقمه ای آرامش هرآنچه داریم و نداریم در سرزمین مادریمان به جا می گزاریم و می رویم. برای رسیدن به نوعی از آسایش, نوعی از آرامشمان را از دست می دهیم. برای داشتن یک زندگی معمولی می رویم!
روی نقشه دنبال Isle Of Man می گردم. جزیره ای کوچک در غرب انگلیس. خوش آب و هوا اما مطرود و بی سر و صدا. جایی که ظرفیت تبدیل شدن به یک زندان یا تبعیدگاه را دارد. تصور حضور خودم در این جزیره برایم زجر آور است. حالا رفیق من برای شروع یک دوره جدید از زندگی عازم آنجا شده. از خودم می پرسم این رفتن همان چیزی ست که باید برایش تلاش کرد؟ رفتن از یک کشور بزرگ شکوهمند به جزیره ای کوچک. اما خب از زاوبه ای دیگر این شاید شروع تازه ای برای حضورش در اروپا باشد و اگر اینطور باشد از صمیم قلب برای این تصمیم و تلاش هایش خوشحالم. بر می گردم به قلب خاورمیانه و به دوست افغانم فکر می کنم. سالیان قبل از بامیان برای آرامش بیشتر به ایران آمده. هرچند ایران در جای خود کاستی های فراوان دارد اما قطعا برای او جای بهتری خواهد بود. او حالا اینجا در کارش مسلط و حرفه ای شده, ازدواج کرده, و از حداقل های زندگی برخوردار شده. اما همچنان این اجبار لعنتی در گوشه ی ذهنش پابرجاست. و من هم به تناسب, این اجبار لعنتی در گوشه ی ذهنم پابرجاست.
هر سه ی ما در میانه ی جوانی مان در تلاشیم تا حقوق حداقلی زندگی را به دست آوریم. چیزی که نه جوان عرب خلیج نشین درکی از آن دارد و نه آن اروپایی جهان اولی و نه برادران و خواهران عزیز شرق آسیا. این را فقط ما جوان های خاورمیانه ای میفهمیم. اینکه ساخته شدیم تا نرسیدن را تجربه کنیم و گاهی اوقات در همین نرسیدن ها بمیریم که مرگ ما به حق کسب و کار ما شده.
این آلبوم و این بند زیبای انگلیسی نقطه شروع من در شنیدن راک بود. اگر هوای شنیدن دارید حتما ۴ آهنگ ابتدای آلبوم را پشت سر هم بشنوید تا حق مطلب ادا شود.