بعد از الف پائولوکوئیلیو، روزها در راه شاهرخ مسکوب قشنگ‌ترین خاطره نویسی یا حتی حدیث نفسی بود که خواندم. از پیشگفتار: روزهای عمر در ما می‌گذرند بی آنکه دیده شوند. از بس همزاد همدیگرند. همه تکرار یک نُت و یک تصویر مکرر که نه شنیدنی است و نه دیدنی. عبور شبحی بی صورت و صوت …